فقیه و اصولی، فرزند حاج میرزا محسن مجتهد اردبیلی، پس از تحصیل مقدمات و سطوح در 1294 ق به نجف رفت و یک سال در حوزۀ درس فاضل شربیانی حاضر گشت.

      آنگاه عازم کربلا شد و مدتی به مشارکت شیخ عبدالکریم حائری یزدی، میرزا محمد تقی شیرازی و ثقه الاسلام شهید تبریزی در مجلس درس شیخ علی بفروئی یزدی و نیز روزگاری در درس خارج آخوند ملاحسین اردکانی و شیخ زین العابدین مازندرانی حضور یافت.

       در 1304 ق به اردبیل بازگشت و دوباره در 1309 به کربلا رفت و تا 1314 ق در آنجا بود، سپس به نجف مهاجرت کرد و تا پایان عمر آخوند خراسانی (1329 ق) مصاحب او بود و سرانجام در 1333 ق به اردبیل بازگشت.

     آثار او عبارتند از: 15 رساله در مباحث مختلف فقه؛ 6 رساله در مباحث مختلف اصول؛ رساله در احوال سید بن طاوس؛ رساله در اثبات واجب؛ رساله در مکارم الاخلاق؛ جنگ؛ تصحیح دورۀ کامل جواهرالکلام؛ تصحیح وسائل الشیعه، چاپ امیر بهادر؛ تصحیح مهج الدعوات؛ تصحیح کتاب وقف مفتاح الکرامه.