، واقع در مشگین شهر. برج استوانه شکلی است به ارتفاع 5/18 و به قطر 5/10 متر. نقشۀ داخل برج عبارتست از یک دوازده ضلعی کامل به قطر 8 متر که طول هر ضلع آن 20/2 متر می باشد. محل اصلی آرامگاه، سرداب زیر برج  است که مدخل ورودی آن در دیوار شمالی برج با پله هایی بلند جا سازی شده است. پایۀ برج این آرمگاه، مانند دیگر بناهای برج گونۀ آذربایجان چون برج مدور مراغه، گنبد غفاریه و غیره با سنگ تراش رسوبی کرم رنگ بنا گردیده، با این تفاوت که ارتفاع پایه و ازارۀ سنگی آن با توجه به بلندی برج به 20/2 متر می رسد. ورودی برج با سردر بلند تزیینی و قاب سازی چشم گیر آن در جانب شمال قرار دارد و برای آنکه نمای برج از حالت یکنواختی خارج شود. نظیر آن در سه جانب دیگر نیز تکرار گردیده که جلوه ای کم نظیر به نمای بنا بخشیده است. کاشیهای به کار رفته که به رنگهای سیاه، آبی سبز، آبی روشن و سفید هستند، هنر کاشیکاری در این بنا را کاملتر و زیباتر از آنچه که در گنبد سلطانیه انجام گرفته می نمایاند. گذشته از لطمه هایی که به سردر ورودی و پنجره های تزیینی وارد آمده، قسمت بالای برج و ناحیۀ قرنیس و فراز آن نیز لطمه دیده و از بین رفته است. از آنجا که در بازماندۀ کتیبه های روی بنا مادۀ تاریخی بدست نیامده است و در متنهای تاریخی نیز اشارۀ روشنی به زمان بنای این اثر نرفته است، تعیین تاریخ آن بر اساس سنجشهای سبک شناسی معماری و مقایسۀ بخشهای مختلف آن با دیگر بناها صورت گرفته و از این رو آن را بنائی بیشتر مربوط به قرن هشتم دانسته اند، در حالیکه زمان شهادت سلطان حیدر در ربع چهارم قرن نهم هجری صورت گرفته است. در ضمن لازم به یادآوری است که دربارۀ انتساب این بنا به سلطان حیدر پسر شیخ جنید و پدر شاه اسماعیل اول صفوی اشاره و گواه روشنی وجود ندارد، مضافاً اینکه می گویند شاه اسماعیل در سال 915 ق در بازگشت از شیروان جنازۀ به امانت گذارده شدۀ پدر را که در نبرد با شیروانشاه به شهادت رسیده بود به اردبیل می آورد و در جوار قبر شیخ صفی به خاک می سپارد. این بنا به شمارۀ 184 جزء فهرست بناهای تاریخی ایران به ثبت رسیده است.

منابع: معماری اسلامی ایران در دوران ایلخانان، 188-189؛ آثار باستانی آذربایجان، 614-627.